Stefan Kisielewski
(1911–1991)
Stefan Kisielewski – założyciel UPR, był nie tylko odważnym konserwatywnym politykiem, ale przede wszystkim nietuzinkowym intelektualistą. Potrzebę stworzenia w Polsce gospodarki wolnorynkowej opartej na zdrowych zasadach głosił już w czasach, gdy tematy ekonomiczne stanowiły margines publicznej debaty.
W czasie wojny Stefan Kisielewski walczył w Armii Krajowej, w ponurej powojennej rzeczywistości próbował natomiast głosić prawdę wszędzie, gdzie było to możliwe. Odwaga miała wysoką cenę, stąd Kisielewski w czasach PRL musiał dochodzić do zdrowia, po tym jak został pobity przez „nieznanych sprawców”. Choć pierwsze lata III Rzeczpospolitej przypadają na schyłek życia Kisielewskiego, to jego przemyślenia na temat Polski po 1989 r. do dziś pozostają aktualne. Dziś, gdy wraz ze wzrostem długu publicznego i biurokracji szerzy się bieda i rośnie bezrobocie, możemy przypomnieć sobie choćby jeden z bonmotów Kisiela, który zwykł mawiać, że „socjalizm to ustrój, w którym bohatersko pokonuje się trudności nieznane w żadnym innym systemie”. Stefana Kisielewskiego pożegnaliśmy we wrześniu 1991 r.
Krzysztof Dzierżawski
(1948–2004)
Krzysztof Dzierżawski (ur. 16 czerwca 1948 r. w Bielsku, zm. 28 stycznia 2004 r. w Warszawie) – polski inżynier, przedsiębiorca i ekonomista.
Dzieciństwo spędził w Cieszynie, tam też rozpoczął edukację. Od 1960 r. mieszkał w Brwinowie pod Warszawą, gdzie zdał maturę w miejscowym liceum. Studiował na Wydziale Inżynierii Lądowej Politechniki Warszawskiej, który ukończył w 1971 r.
Był zaangażowany w ruch Solidarności, po wprowadzeniu stanu wojennego był działaczem jej podziemnych struktur. W 1990 r. wstąpił do Unii Polityki Realnej.
W 1991 r. został zaproszony do współpracy przez Centrum im. Adama Smitha i wkrótce został jednym z głównych ekspertów Centrum. W ciągu kilkunastu lat opublikował kilkaset tekstów, udzielił także licznych wywiadów. Krytykował reformę emerytalną ZUS z 1999 r. jako realizującą przede wszystkim interes rynków kapitałowych. Przygotował, wraz ze współpracownikami z Centrum, projekt ustawy, która miała usunąć przyczyny bezrobocia w Polsce. Bronił wolnego rynku, szczególnie w jego klasycznym wydaniu. Przestrzegał przed zerwaniem i uniezależnieniem sektora finansowego gospodarki od sektora produkcyjnego. Był zwolennikiem ordoliberalizmu. Do jego myśli społeczno-ekonomicznej nawiązuje Polska Razem.
Od 2006 r., podczas Gali Impactora, wręczana jest Nagroda im. Krzysztofa Dzierżawskiego. Wyróżnienie przyznawane jest za propagowanie idei wolności i rozsądku. Nagrodę przyznaje Centrum im. Adama Smitha.
W 1975 r. ożenił się z Grażyną Budzałek, a w 1976 r. i 1977 r. urodzili się dwaj jego synowie – Lech Mikołaj i Krzysztof Patryk. Został pochowany na cmentarzu obok pałacu w Wilanowie.
Lech Pruchno-Wróblewski
(1939–2005)
Lech Pruchno-Wróblewski (ur. 10 lutego 1939 r. w Gdyni, zm. 8 czerwca 2005 r.) – polski polityk, poseł na Sejm I kadencji.
Był absolwentem Wydziału Morskiego Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Sopocie, który ukończył w 1967 r.
W latach 1991–1993 sprawował mandat posła na Sejm z ramienia Unii Polityki Realnej. W wyborach parlamentarnych w 1993 r. bez powodzenia ubiegał się o reelekcję, otrzymując 18 759 głosów. W UPR pełnił funkcję wiceprezesa. W latach 1994–1998 zasiadał w warszawskim samorządzie z ramienia Prawicy Razem. W 1995 r. ubiegał się o mandat senatora w wyborach uzupełniających w Szczecinie; nie został wybrany (uzyskał poparcie 13,17% głosujących). Wkrótce opuścił partię, tworząc niewielkie ugrupowanie działające pod nazwą „UPR-Prawica”, które podjęło bliską współpracę z Ruchem Odbudowy Polski. W 1997 r. bez powodzenia ubiegał się o mandat poselski z listy ROP. W wyborach parlamentarnych w 2001 r. bez powodzenia kandydował do Sejmu z listy Ligi Polskich Rodzin w okręgu warszawskim.
Arkadiusz Gacparski
(1962–2013)
Arkadiusz Gacparski – rysownik, karykaturzysta, scenograf teatralny, ilustrator książek.
Urodził się 25 czerwca 1962 r. w Szczecinie. Tu ukończył renomowane Liceum Plastyczne, w którym jego nauczycielami i mistrzami byli znakomici artyści Guido Reck, Edmund Witkowski i Antoni Wróbel.
Jako satyryk zadebiutował w 1985 r. na łamach „Polityki”. Później swoje rysunki i karykatury zamieszczał w prasie lokalnej – „Głosie Szczecińskim”, „Kurierze Szczecińskim”, „Morzu i Ziemi”, „Solidarności ’80”, a także w prasie ogólnopolskiej – w „Szpilkach”, „Najwyższym Czasie”, „Dzienniku Poznańskim”, „Tygodniku Poznaniak”, „Wielkopolaninie”. Był także ilustratorem książek dla dzieci. Od 2006 r. współpracował z wydawnictwem Wektory z Bielan Wrocławskich, dla którego zilustrował książki Natalii Dueholm, Mariusza Dyszczyńskiego i Tomasza Serwatki.
Arkadiusz Gacparski aktywnie wspierał działalność Stowarzyszenia KoLiber. Publikował swoje satyry w miesięczniku KoLibra „Prawa Strona”. Nie krył swoich wolnorynkowych poglądów. Na początku lat 90. XX w. wspierał UPR. Był autorem okładek do książek Stanisława Michalkiewicza i Janusza Korwina Mikke. W ostatnich latach jego satyry stały się głosem sympatyków PiS.
Współtworzył Kronikę Miasta Szczecina, wydawaną przez Archiwum Państwowe. W ciągu kilkunastu lat stworzył rysunkową galerię znanych postaci Szczecina i Pomorza Zachodniego – ludzi kultury, naukowców, sportowców, włodarzy miast, m.in. był autorem karykatur solistów szczecińskiej Opery. Portretował także wybitne postaci polskiej kultury i polityki. Tworzył także plakaty teatralne. Współpracował ze szczecińskim Ośrodkiem Telewizyjnym przy edukacyjnych programach Nie udawaj Greka, Zwolnij w sieci i Po sukces do Unii.
Był członkiem Stowarzyszenia Polskich Artystów Karykatury oraz Stowarzyszenia Polskich Artystów Malarzy i Grafików.
Jego żona Iwona jest aktorką, absolwentką Wydziału Lalkarskiego wrocławskiego oddziału krakowskiej Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej.
Zmarł w Szczecinie 14 kwietnia 2013 r. po długiej i ciężkiej chorobie. Został pochowany 18 kwietnia na Cmentarzu Centralnym.
Magdalena Kocik
(….–2011)
Magdalena Kocik, członek władz centralnych Unii Polityki Realnej, prezes Okręgu Łódzkiego UPR i przez krótki czas Prezes Rady Głównej UPR. Zmarła 16 sierpnia 2011 r.
Rafał Wójcikowski
(1973–2017)
Rafał Piotr Wójcikowski (ur. 2 grudnia 1973 r. w Tomaszowie Mazowieckim, zm. 19 stycznia 2017 r. w Wędrogowie) – polski polityk, ekonomista i nauczyciel akademicki, doktor nauk ekonomicznych, poseł na Sejm VIII kadencji.
Absolwent ekonomii i informatyki na Uniwersytecie Łódzkim. W 2000 r. na Wydziale Ekonomiczno-Socjologicznym UŁ uzyskał stopień doktora nauk ekonomicznych ze specjalnością ekonometria na podstawie pracy zatytułowanej Portfel papierów wartościowych jako narzędzie podejmowania decyzji inwestycyjnych. Podjął pracę jako nauczyciel akademicki, związany początkowo z Uniwersytetem Łódzkim, później również z Politechniką Łódzką, gdzie został adiunktem w Instytucie Nauk Społecznych i Zarządzania Technologiami. Objął też funkcję pełnomocnika ds. kierunku zarządzanie w Filii Uniwersytetu Łódzkiego w Tomaszowie Mazowieckim. Pracował także w Wyższej Szkole Informatyki i Zarządzania w Rzeszowie.
Przez trzy lata należał do Unii Polityki Realnej (przystąpił do niej w grudniu 2002 r., zasiadał w zarządzie oddziału łódzkiego i był doradcą prezesa partii Stanisława Wojtery). Przez kilka lat działał również w Stowarzyszeniu KoLiber. W 2009 r. bezskutecznie startował do Parlamentu Europejskiego, jako bezpartyjny z listy Prawicy Rzeczypospolitej. Jako ekspert współpracował następnie z Fundacją Republikańską, ponadto założył i został prezesem Fundacji Aurea Libertas. W wyborach parlamentarnych w 2015 r. kandydował do Sejmu w okręgu piotrkowskim z pierwszego miejsca na liście zorganizowanego przez Pawła Kukiza komitetu wyborczego wyborców Kukiz’15 (z poparciem Ruchu Narodowego). Uzyskał mandat posła VIII kadencji, otrzymując 9135 głosów. W Sejmie VIII kadencji zasiadł w Komisji Finansów Publicznych oraz w Komisji Polityki Społecznej i Rodziny, współtworzył również, będący strukturą Stowarzyszenia „Republikanie”, Klub Republikański w Sejmie.
Zginął 19 stycznia 2017 r. w wypadku samochodowym na drodze ekspresowej S8, na wysokości miejscowości Wędrogów. 24 stycznia został pochowany na cmentarzu w Tomaszowie Mazowieckim; w uroczystościach pogrzebowych uczestniczyli m.in. wicemarszałkowie Sejmu i przedstawiciele rządu. W 2017 odznaczony pośmiertnie Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Był żonaty, miał dwoje dzieci. Zdiagnozowano u niego zespół Aspergera.
Andrzej Nelicki
(…–2011)
Andrzej Nelicki rozpoczął aktywność publiczną jeszcze latach 80. XX w. jako członek Niezależnego Zrzeszenia Studentów. Przez wiele lat działał w krakowskim Oddziale UPR. W uznaniu zasług przyjęto go w poczet członków sygnatariuszy. Zasiadał także w Sądzie Naczelnym UPR, gdzie do 2005 r. pełnił funkcję prezesa. Aktywnie uczestniczył w działaniach wielu organizacji o profilu konserwatywno-liberalnym. Współpracował m.in. z fundacją PAFERE. Po latach zmagań z ciężką chorobą odszedł w 2011 r.
Michał Kumor
(…–2016)
Michał Feliks Kumor był członkiem Oddziału Olsztyńskiego UPR. Należał do najmłodszej generacji działaczy wolnościowych, szczególnie aktywnych w działaniach „nieznanych sprawców” i w „grach ulicznych”.
Przykro, gdy odchodzą starzy przyjaciele. Bardzo przykro… Ale bez porównania większy żal czujemy, kiedy Bóg powołuje do siebie rówieśników naszych dzieci. Michał przystąpił do nas kilka lat temu, jeszcze przed maturą. Nad śledzenie blogów i internetowe bicie piany przedkładał aktywne działania terenowe. Mimo wyglądu spokojnego intelektualisty dał się poznać jako „mocny zawodnik w grach ulicznych”. Takiego go zapamiętaliśmy.
Jak grom z jasnego nieba dosięgła nas wiadomość o nagłej śmierci. Pożegnaliśmy Michasia w kościele akademickim tuż przed Wigilią, 16 grudnia 2016 r. i odprowadziliśmy na cmentarz komunalny w Dywitach. Będzie nam go bardzo brakowało, ale widać był potrzebny Panu Bogu w Niebie.
Dariusz Wasieczko
(1959–2017)
Dariusz Wasieczko należał do rzadko już spotykanego typu ideowych społeczników. Był człowiekiem głębokiej wiary, miał twardy kręgosłup moralny i nie dostosowywał swoich poglądów do bieżącej koniunktury. Swoją pasją i zaangażowaniem potrafił zarażać innych i miał dar gromadzenia wokół siebie ludzi, co czyniło go świetnym organizatorem i liderem. Nigdy nie wyzbył się entuzjazmu ani optymizmu. Przeciwności i niepowodzenia nie załamywały go a przeciwnie, kształtowały charakter i czyniły coraz silniejszym. Jednak mimo swej wyjątkowości na co dzień pozostawał skromny. Ciepły i serdeczny, dał się poznać jako prawdziwy przyjaciel, który z każdym potrafił nawiązać dobry kontakt.
Podobnie jak wielu wspaniałych ludzi Darek odszedł zbyt wcześnie pozostawiając pustkę, którą trudno będzie zapełnić. R.I.P.
